Centurion

Tytuł: Centurion
Produkcja: UK, 2010
Gatunek: Historyczny
Dyrekcja: Neil Marshall
Za udział wzięli: Ubrana Olga, pan z 300 oraz McNulty z The Wire
O co chodzi: Gdy Piktów kupa, to i Bran Mak Morn dupa

IX Legion, jeszcze przy życiu

Jakie to jest: Cokolwiek dziwną drogę przebył Neil Marshall od czasu debiutu – Dog Soldiers – do Centuriona. Drogę o tyle zaskakującą, że wydawałoby się iż okrzyknięty nadzieją brytyjskiego horroru Marshall będzie dalej grzebał we flakach, a nie bawił się klimatami typu Doomsday czy właśnie Centurion. O ile Doomsday się podobał, o czym świadczy również entuzjastyczna recka CJJA, to Centurion budzić będzie mieszane opinie, by nie powiedzieć że jest filmem dość nierównym a dla Marshalla ślepą uliczką.

Zaczyna się nieźle bo od masakry IX Legionu zwanego Hiszpańskim i ucieczką rzymskich niedobitków w stronę najbliższego garnizonu. Z początku wszystko gra – od debiutu wizytówką Marshalla była przemoc, buchająca jucha, silne charaktery prawie zawsze osaczone przez zło/wroga i co tam – pierwszy kwadrans takie atrakcje obiecuje. Zasadzka Piktów niczym nie przypomina niemal eleganckiej bitwy z Gladiatora. W starciu nie ma miejsca na fechtunek, zastawy, bloki – masa uderza w masę, siekąc i tnąc bez litości. Dekapitacja, wesoło fruwające kończyny, krew prosto w kamerkę – jest OK.

Team pan-etniczny

Dopiero gdy rozpoczyna się właściwa część filmu pojawiają się pierwsze zgrzyty, które zgarniają kolejne i rujnują typowe dla Marshalla zagrywki przesuwając obraz ku amerykańskiej papce. No bo po cholerę tzw. wątek romantyczny, gdzie urocza, w pełnym makijażu i czysta niczym rusałka wygnana Piktyjka (znająca łącinę, a co), pomaga bohaterom. Żadnej tu motywacji a tym bardziej sensu. Nerd przymknie oko na kolejnego generała w rzymskim Legionie, odcinające łby zamiast dźgające gladiusy, niemrawych Rzymian, ale baba – i to nie twarda wojowniczka – tylko nadobne stworzenie, ciągnie film w dół. Zresztą to pierwszy film Marshalla, gdzie kobiece charaktery czy role po prostu przeszkadzają. Na przykład Olga Kurylenko, która uparła się zagrać cały film jednym grymasem. Przy czym myli bycie niemą z zatwardzeniem.

I tak lepiej niż Scorupco

Przeciwieństwem do nie wyróżniających się niczym szczególnym Piktów jest siódemka Rzymian. Oddział, mimo, że kwadrans po kwadransie rzezany przez barbarzyńców, jest dość charakterny. Michael Fassbender i Dominic „The Wire” West pozostawiają dobre wrażenie, a kilka dni po seansie wciąż pamiętam resztę eki. Niektórzy psioczą na polityczną poprawność Centuriona, a dokładniej na czarnoskórego legionistę. Byli i tacy legioniści, tu się Garret popisze, bo wystarczy przypomnieć życiorys św. Maurycego (historia zna podobne przypadki – Cmdr JJA).

Kończąc reckę: nie jest źle. Centurion to półka wyżej niż Król Artur (mimo lekkiego podobieństwa fabuły i obecności IX Legionu). Szkodzi mu rozmydlanie skąd inąd sympatycznej rzezi i epy marnie napisanymi kobiecymi postaciami. Na marginesie nie pomaga również dość skromny budżet. Bitwa bitwą: tłum statystów jest ok, ale ubrania Piktów czy scenografia świeci biedą. Demony Marshalla robią na szczęście swoje: to wciąż krwawe, chyba pisze się: męskie kino – a bez wygłupów: kino, które można z przyjemnością obejrzeć. Trochę jak w przypadku Solomona Kane’a: nie przelewało się na planie, scenariusz, postacie czy dialogi można było wymyśleć lepsze, jednak zaczyn czyli brutalna przemoc, naga broń, krew na piasku robi wrażenie. Daję 3/5 bo wierzę, że Marshalla stać na więcej. Niech Centurion będzie ostrzeżeniem, iż nie warto naśladować maniery Hollywood. Trza robić to co się umie najlepiej: straszyć, dekapitować, a nie puszczać oczko uroczą Piktyjką.

Ocena (1-5):
Rzymianie: 4
Piktowie: 2
Epa: 5
Fajność: 3

Cytat: Jestem kucharzem nie żołnierzem

Ciekawostka przyrodnicza: Zaginięcie IX Legionu dla historyków jest wciąż zagadką. Powołany prawdopodobnie przez Cezara brał udział w wojnie galijskiej, następnie po sukcesach w Hiszpanii zyskał przydomek „Hiszpański”. Od roku 43 stacjonował w York, a jakieś 60 lat później słuch o nim zaginął. Najpopularniejszą teorią jest masakra legionu w czasie któregoś powstania Brytów, ale późniejsze źródła mówią o jego legatach czy trybunach służących na przykład w Afryce. Mogły być to tylko jednak odosobnione przypadki lub efekt wcielenia resztek legionu do innej jednostki. Rzymski PR był dość bezwzględny: w przypadku buntu czy solidnej klęski, żołnierze i numery legionów usuwane były ze wszelkich pomników i monumentów. Na temat losów IX fantazjował Karl Wagner („Legion from the Shadows”) czy David Gemmel. A może najbliżej prawdy jest sam Marhall…

Od Cmdr JJA: Mi film podobał się znacznie bardziej niż Garretowi, ale nie wtrącam mu się do recki 🙂 Przy okazji – aż chce się stworzyć listę powtarzalnych motywów w filmach Marshalla:
– eka na misji/przygodach,
– pogranicze angielsko-szkockie,
– dziki przeciwnik atakujący znienacka,
– mur Hadriana,
– co najmniej jedna „złożona” postać kobieca.

Written by: garret

Komenty FB

komentarzy