Predators

Tytuł: Predators
Produkcja: USA, 2010
Gatunek: Postmodernistyczna komedia
Dyrekcja: Kontrolerzy-men
Za udział wzięli: Pianista, ninja, Machete, Morfeusz, Venom
O co chodzi: Chudy koleś i jego znajomi muszą pokonać Predatorów

Single blade in grass

Jakie to jest: Zacznijmy od podstawowych wrażeń: Predator był Arnold-filmem. Kafar z Ziemi walczył z kafarem z kosmosu, więc ich okładanie się po ryjach było jak najbardziej na miejscu. Podobne sceny w wykonaniu wątłego Brody’ego niestety muszą wywołać wśród publiczności radość. Brody oczywiście dobrze daje sobie radę jako zgorzkniały żołnierz szybko adaptujący się do wrogiej sytuacji, ale kiedy dochodzi do męskiego starcia, powinien raczej zostać w domu i grać na pianinie. Scena, w której Adrien ściąga koszulę, żeby pokazać, że chodził na tę samą siłkę, co Leonidas z 300 niewątpliwie przejdzie do annałów największych kuriozów kinematografii.

Ale od początku: Predators jest filmem niezłym, o wiele lepszym niż się spodziewałem po ostatnich wycieczkach w wykonaniu Paula W.S. Andersona. Mimo, że oczywiście oryginałowi do pięt nie dorasta, w odróżnieniu od bełkotu AVP Rodrgiuez i Antal zrozumieli o co chodzi z Predatorami i jak zrobić z nich kultowców. Nie są to już nieruchawe przesterydowane szafy walczące pokracznie z Aliensami, ale fajnie schoreografowane SOBs, które bynajmniej nie chcą się przyjaźnić z ludźmi (choć tylko niestety do pewnego stopnia). Mimo wyraźnego odcięcia się od AVP niestety w kanonie pozostało kilka pozostałości, które Dzięki Uprzejmości Pana Andersona zauważamy i w Predators: mapy 3D w nadgarstku, mega długie spury, czy kretyńskie „Wróg ,mojego wroga…”. Cóż, chyba dobrodziejstwo inwentarza.

Gdyby miał ogon, to by nim też machał

W miarę niezły scenariusz mocno odcina się od poprzedniego rodriguezowego potworka i wyciska właściwie wszystko co się da z konwencji „grupa osób w dżungli, w której właściwie nic nie ma”. Postacie mimo swojej sztampy są całkiem nieźle poprowadzone i mamy kilka miłych zakrętów fabularnych – nie jakichś powalających rewelacji, ale na tyle ciekawych, aby nam się w kinie nie nudziło. Niestety film bardzo stara się nawiązać do swojego dziedzictwa i jak dla mnie jest to jego największa wada. Ekipa jest niemal pełną kalką z pierwszego Predatora: minigun-man, dwa MP5-man, latynoska lasia (tu innej nacji), twardy łysy Murzyn, milczący fan broni białej, nerdoidalny dziwak. Muza jest kopiowana praktycznie w 100% i nawet parę riffów za bardzo nie dodaje jej oryginalności. Wiele scen jest skopiowanych 1:1, łącznie z podłożoną tą samą muzą – nie będą spoilerował, ale na pewno każdy sam zobaczy co i jak. Na kalecznym rimejkowaniu starego Preda się nie kończy – w dialogach mamy cytaty nie tylko z oryginału i AVP, ale też… Aliena, co chyba świadczy o tym, że przeklęty filmowy związek obu serii został ostatecznie zalegalizowany również przez przyzwoitych twórców. Zresztą szczytem postmodernizmu jest Larry Fishbourne cytujący… Czas Apokalipsy. Wszystko to powoduje, że znaczna część filmu ma aspekt wyraźnie komediowy – co ciekawe, chyba po części zamierzony przez twórców.

[Tu puść muzę z LotRa]

Jednak jak wspomniałem, to żenujące czerpanie z poprzednich filmów jest wielką wadą Predators. Jego scenariusz jest na tyle ciekawy, a postacie na tyle sensowne, że film obroniłby się sam bez problemu bez tych ostentacyjnych protez. Koniec końców odnosimy jednak wrażenie, że Rodriguez i pan Węgier nie byli pewni jakości własnego dzieła, więc postanowili je na siłę wspomóc nawiązaniami do klasyki, poniekąd ustawiając się w jednym szeregu z Andersonem. Natomiast jestem w stanie przyjąć nawiązania do starego scenariusza Rodrigueza, bo jak nie patrzeć jest to materiał autorski. Nie mamy tego za wiele – sama idea rzucenia Ziemian na obcą planetę, uwięziony Pred, budowle Predatorów, a także gościnny występ modliszka-mana.

Pamiętamy, że stary Predator w pierwszej połowie pokazywał nam akcję w wyluzowany sposób z punktu widzenia oddziału, natomiast w drugiej – już bardziej mrocznie, od strony ich oponenta. W Predators od samego początku Antal buduje klimat osaczenia filmując naszą grupę integracyjną z daleka i unikając zbliżeń, dodatkowo fundując nam mocno wyblakłą paletę kolorów. Wrażenie to zresztą budowane jest od pierwszej „spadanej” sceny, która dużą epą wciąga nas w akcję – a ponieważ właściwie 100% filmu dzieję się wyłącznie na obcej planecie – wrażenie izolacji i oderwania od świata jest przyzwoite. Nie zostajemy też nigdy na ekranie sam na sam z Predatorem (jak to np. było w scenie pierwszej pomocy w jedynce), co jest o tyle fajnym zabiegiem, że film jest ciekawy nawet dla znawców serii, gdyż Predy długo pozostają nieujawnione i tajemnicze. Co prawda pierwsza scena ich prezentacji zalatuje znowu komiksową masturbacją PWSA, ale to wyjątek. Cały film jest kręcony mocno w stylu oryginału – bez finezyjnych lotów kamery, bezsensownego CGI. Wszystko kręcone jest kameralnie w lasku, z oldskulowymi kostiumami Predów i zbudowanymi dekoracjami. Kostiumy Predatorów są bardzo spoko, mocno w duchu dwóch pierwszych filmów – jak się okazuje, da się coś tuj jeszcze myśleć bez przesadnych udziwnień. Nie jestem pewien co prawda, co w filmie robi Pred z jedynki – może potem przyleciała po niego kosmiczna karetka i wyzdrowiał, a może to po prostu bardzo podobny koleś. Niestety samo tempo filmu, choć przyzwoite jest schematyczne: scena akcji – scena głębokiego dialogu postaci – scena akcji – i tak w kółko.

Typowy kosmiczny korytarz

Niestety postacie, mimo że koncepcyjnie nawet atrakcyjne, są potraktowane bardzo nierówno. Po pierwsze film ma wysoki współczynnik syjonizacji, jako że dwójka głównych bohaterów prezentuje określoną przynależność etniczną – no ale czego się spodziewać po Hollywoodzie. Tak czy inaczej, jedynie ta dwójka cechuje się w miarę sensowną złożonością, jeszcze może Morfeusz. Reszta kolesi stanowi jedynie tło – postacie typu ruski paker czy Trejo robią na ekranie wyłącznie sztuczny tłok. Pomijam postać Japońca Hanzo, który jest tak tajemniczy, że kiedy ekipa spotyka go w lesie, nikt nawet nie próbuje go zagadać.

Na szczęście sceny akcji to hard R – obcięte członki, głowy, strumienie krwi, brzydkie wyrazy, wybebeszone korpusy to miła odmiana po bredniach Andersona. Szkoda tylko, że naśladując tak mocno jedynkę, nie dostaliśmy odpowiednika radosnej strzelaniny w obozie rebeliantów.

Predators to kalka owinięta dookoła w miarę oryginalnej koncepcji – i film, który byłby dużo lepszy, gdyby Rodriguez zaufał własnej kreatywności. Idea sztandarowego tytułu lat ’80 zaskakująco dobrze zniosła przeniesienie w rok 2010 – choć nie ukrywam, że prostackie dialogi i grubo ciosane postacie oryginału są bardziej przekonujące niż wydumani bohaterowie Predators. Może dwójka się poprawi, bo póki co kultu Aliens, do której film próbował nawiązać tytułem, jeszcze daleko.

Ocena (1-5):
Ekipa: 3
Predators: 4
Oryginalność: 2
Fajność: 4

Cytat: 5pm? Bitch raping time.

Ciekawostka przyrodnicza: Trailerowe kłamstwa:

Written by: Commander John J. Adams

Komenty FB

komentarzy