Silent Service

Silent Service to prawdopodobnie pierwszy symulator łodzi podwodnej, w jaki kiedykolwiek graliście. Niektórzy, ewentualnie pamiętać jeszcze mogą gierkę GATO, która pojawiła się parę lat wcześniej na Spectrumnie. Przy okazji: jak pewnie zauważyliście, twardo kontynuujemy opisywanie gierek Sida Meiera, które miały to szczęście ukazać się na Atari.

Silent Service pojawił się na rynku w 1985 roku. Z marszu zdobył uznanie krytyków, nagrodę Charlesa Robertsa za najbardziej oryginalny produkt roku, a dwa lata później powstała nawet wersja na Amigę. Jak na symulator łodzi podwodnej przystało kierowaliśmy takową pod banderą Stanów Zjednoczonych. Miejsce akcji: Pacyfik, a czas to Druga Wojna Światowa. Gra powalała w tamtych czasach realizmem, a w porównaniu do istniejących na rynku symulatorów wyglądała jak nie z tego świata.

Karierę rozpoczynaliśmy od treningu. Mogliśmy niszczyć, zakotwiczone w porcie cele ćwiczebne lub przeprowadzić symulowany atak na konwój. Kto ćwiczył ten ćwiczył, prawdziwi twardziele od razu płynęli na Pacyfik. Przed patrolem należało jeszcze wybrać przedział czasowy, w którym mieliśmy zamiar polować. Różnice były znaczne, od chociażby rodzaju torped po siłę i różnorodność japońskich konwojów. Do wyboru mieliśmy:

1. USS Tang, Czerwiec 1944. Okres ten charakteryzował się wprowadzeniem torped o napędzie elektrycznym. Nie zostawiały one śladu na wodzie, co utrudniało wykrycie naszego statku przez wrogie niszczyciele.

2. USS Bowfin. Listopad 1943. Niszczyciele, dużo niszczycieli. I mocno przeciętny amerykański sprzęt.

3. USS Crowler. Sierpień 1942. Wczesna faza wojny, konwoje bywały słabiej chronione i większa była szansa napotkać prawie bezbronne jednostki. Z drugiej strony posiadane torpedy zdarzały się często być wadliwe.

4. USS Seawolf. Październik 1942. W sumie jak wyżej. Idealne misja dla początkujących.

5. USS Spadefish. Październik 1944. Najtrudniejszy okres wojny gdzie większość japońskich niszczycieli posiadała już radar.

Po wybraniu misji pozostało jeszcze wybrać poziom trudności i stopień realizmu. Pozwolę sobie za starodawnymi recenzjami przytoczyć przykłady: Limited visibility, Convoy zig-zags, Port repairs only, Expert destroyers, Convoy search oraz Angle-on-bow input. Myślę, że wszystkie opcje, poza ostatnią, powinny być jasne. Zaznaczenie Angle-on-bow input zmuszało nas do ręcznego ustawiania wyprzedzenia uderzenia torpedy, w tym przypadku biorąc pod uwagę kurs oraz prędkość jednostki przeciwnika (o ile pamiętam, w instrukcji były do tego dość złożone tabelki – Cmdr JJA). Po zaakceptowaniu wszystkich opcji lądowaliśmy na Pacyfiku i rozpoczynała się zabawa. Odpowiednimi klawiszami przełączaliśmy się pomiędzy różnymi widokami: mostkiem, widokiem z peryskopu, maszynownią i mapą. Pamiętam, że po wyjściu na mostek często brało się za książkę, a czas płynął leniwie. Naturalnie upływ czasu można było przyspieszyć. Co się działo w przypadku odnalezienia konwoju to chyba jasne.

Osobnym tematem są jeszcze japońskie niszczyciele, które potrafiły się nam nieźle naprzykrzać – zwłaszcza w późniejszym okresie wojny. W przypadku wypatrzenia pozostawało szybko dać nura i wywalić pojemnik z odpadkami – taka ściema sugerująca iż trafili nas bombami głębinowymi. W przypadku trafienia i powolnego upadku w dół można było jeszcze opróżnić zbiorniki balastowe co wyrzucało nas błyskawicznie na powierzchnię. Czekał tam już niszczyciel, ale szansa w postaci celnego strzału z działa czy przypadkowego trafienia torpedą dawała nadzieję. Warto tylko sobie przypomnieć ile było frajdy przy używaniu działka pokładowego. Poezja. Zabawa działem kończyła się niekiedy tragicznie, gdyż ostrzeliwana jednostka w akcie desperacji często brała kurs na nasz statek i próbowała go staranować. Przy okazji przypominają się lokalne urban legends, w których wielu graczy upierało się, że działkiem zestrzelili atakujące nas japońskie Zero. Albo, że strzelali do szalup ratowniczych (szkoda tylko, że nie można było z maszynówy dobijać rozbitków w wodzie – Cmdr JJA). Bywali i tacy, którzy dopłynęli na Bałtyk gdzie siali zniszczenie pośród hitlerowskiej floty.

W 1990 roku pojawił się sequel Silent Service II, równie kultowy jak jedynka. Inne przednie podwodne symulatory to doskonała serial Silent Hunter, a ze staroci – Wolfpack, Aces of the Deep oraz Seawolf i aktorskie (trudno nazwać to symulatorem) Silent Steel.

Gra była genialna i tyle. Reszta pochlebstw byłaby tylko laniem wody. Do zobaczenia za tydzień.

Gameplay z NESa:

Gameplay z SS2:

Komenty FB

komentarzy