Kennedy Approach

Kennedy Aproach dla gracza było wyzwaniem od samego początku. Gra ładowała się około 40 minut z obustronnej kasety, a nie każdy magnetofon poprawnie wgrywał dane. Typowa złośliwość rzeczy martwych dawała znać o sobie zwyczajowo gdzieś w okolicach 35 minuty kiedy to najbardziej lubiły wyskakiwać błędy (mi wyskakiwały wcześniej, bo kupiłem pirata na kasecie, która niespodziewanie się kończyła w trakcie wgrywania – Cmdr JJA). Wszystkim innym szczęściarzom, którym program się załadował prawidłowo, pojawiała się na ekranie telewizora skomplikowana symulacja, mało zrozumiała mapa, ikony samolotów z cyferkami i literami, a komputer zaczynał gadać po angielsku.

Bez instrukcji czy opisu zazwyczaj na tym kończyła się przygoda z Kennedy Approach. Kto miał szczęście przeczytać jakikolwiek opis lub wiedział czego po KA się spodziewać, przepadał na ładne parę godzin. Gra, jak wiele innych produkcji Sida Meiera z MicroProse, wciągała skutecznie.

Kennedy Aproach był bowiem nietypową symulacją: pracy kontrolera lotu. Gra powstała w 1986 roku, a ukazała się na Atari, C-64 i, co ciekawe, również na Amigę. Jak na symulację kontrolera lotu przystało, polegała na kierowaniu ruchem lotniczym na kilku amerykańskich lotniskach. A były to:
– lotnisko w Atlancie;
– Dallas – Fort Worth – w grze był błąd, gdyż lotnisko Dallas Love Field położone było na północny-wschód od Dallas-Fort Worth International Airport, a w rzeczywistości leży w kierunku południowo-wschodnim;
– Denver – nie było łatwo, gdyż na zachód od lotniska położone są Góry Skaliste, nad którymi samoloty musiały latać na odpowiedniej wysokości;
– Washington D.C. – należało pamiętać o Białym Domu i zakazie lotów w strefie nad nim;
– New York City.

Kierując ruchem lotniczym musieliśmy przede wszystkim zapewnić bezpieczne lądowanie nadlatującym samolotom. Włączając w to przypadki szczególne, jak kończące się pilotom paliwo, burze, kolejkowanie oraz normalną rutynę, czyli przydzielanie odpowiednich korytarzy powietrznych, pilnowanie wysokości oraz odległości pomiędzy samolotami. Piloci byli wyjątkowo tępi gdyż bez naszych rozkazów samodzielnie nie potrafili w razie zagrożenia zmienić wysokości ani położenia. W razie kończącego się paliwa musieliśmy zapewnić maszynie lądowanie. Poruszające się samoloty opisane były literkami, które oznaczały skąd i dokąd lecą oraz cyfrą oznaczającą wysokość. Gwiazdka (*) oznaczała oczekiwanie na zgodę na start. Wysokość to zupełnie inna bajka. Mijającym się samolotom trzeba było zapewnić różnicę 1000 m, co bywało problematyczne z powodu niedokładnego określania jej przy ikonie samolotu.

W Kennedy Approach występowały 3 rodzaje maszyn:
– Cessny, w żargonie Kennedy Approach nazywane „November flights” a to od literki N w numerze rejestracyjnym;
– Boeingi 747, na mapie poruszały się dwukrotnie szybciej niż Cessny;
– i legendy lat 80/90 – Concordy. Były czterokrotnie szybsze niż Cessny.

I jeszcze linie lotnicze. Były cztery:
– American Airlines;
– Delta Air Lines;
– United Airlines;
– Air France.

Gra, mimo że trudna, była na wypasie. Po przebrnięciu przez instrukcję wciągała na długo. Pomimo mocno umownej grafiki zajmowała prawie całą kasetę – a cała para szła w syntezę mowy. Kennedy Approach jako nieliczna z 8-bitowych gierek obsługiwała Electronic Speech Systems (ESS), system został stworzony z myślą o C-64, dla takich gier jak 221B Baker Street, Beach Head II, Cave of the Word Wizard, Desert Fox, Ghostbusters, Impossible Mission, Kennedy Approach czy Solo Flight II. Atarowcy musieli się zadowolić Ghostbusters, Zaxxon czy właśnie Kennedy Approach.

Aby posłuchać oryginalnych gadek pilotów z Kennedy Aproach wystarczy kliknąć na ten link.

Na PC amatorsko powstała konwersja, którą znajdziecie tutaj.

I gameplay:

Komenty FB

komentarzy