AVP Story: Recka pewnego arcydzieła

W kolejnym odcinku naszego wiecznego cyklu AVP Story przytaczam reckę filmu nr 1 mojego autorstwa! Ukazała się ona wkrótce po premierze w periodyku zinowym „Inne Planety” wydawanym przez KF Druga Era. Ponieważ była adresowana do mniej snobistycznej publiczności niż tu zgromadzeni, proszę wybaczyć pewne dosłowności. Jest jednak tak wspaniała, że aż nie jest godna miejsce w dziale Recek!

Jak Mr. Anderson sobie Hollywood wyobrażał, czyli my przegraliśmy.

Agent Smith: Why, Mr. Anderson? Why do you do it? Do you believe you’re fighting for something? Can you tell me what it is? Do you even know? You must be able to see it, Mr. Anderson. You must know it by now. You can’t win. Why, Mr. Anderson? Why? Why do you persist?

Komputerowa mapa muss sein

Na film Alien vs. Predator oczekiwałem w perwersyjnym celibacie, przysięgając zobaczyć go dopiero na premierze kinowej – pomimo, iż od dłuższego czasu dostępny był w drugim obiegu. Na kino uparłem się raczej z przekory niż nadziei na wyjątkowe doznania zmysłowe związane z projekcją na dużym ekranie.

Osobom niezorientowanym przytaczam pokrótce założenia filmu: W roku 2004 satelita należący do firmy Weyland (która w przyszłości stanie się znaną z Obcego korporacją Weyland-Yutani) wykrywa pod lodem Antarktydy starożytną piramidę. Szef korporacji szybko montuje ekspedycję badawczą składającą się z ekspertów różnych dziedzin, mającą za zadanie zbadać budowlę. Szybko okazuje się, że piramida została stworzona przez cywilizację Predatorów i jest od stuleci wykorzystywana przez nich do polowań na Obcych – którzy są hodowani w jej wnętrzu – tak, tak, drogie dziatki, Obcy na naszej matce Ziemi. Tak więc zostaje uruchomiony cykl produkcji Obcych, ekspedycja wchodzi do piramidy, a zaraz za nimi wpada tam ekipa Predatorów. Ten skrót fabularny pozostawiam bez komentarza.

Power-laczek

A zatem w końcu, po trzech miesiącach oczekiwania na polską premierę, poszedłem do kina na to mistyczne arcydzieło pana Paula W.S. Andersona. Po ogólnie dostępnych recenzjach i przy mojej osobistej opinii na temat reżysera (Mortal Kombat, Resident Evil, Soldier) nie spodziewałem się olśnienia, ale to, co zobaczyłem, przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Nie pomogło nawet to, że dwie godziny wcześniej poszedłem na inne filmowe dziecko Paula A. – Resident Evil 2 (którego był scenarzystą i producentem), ani nawet to, że od filmu oczekiwałem tylko tępej bum-bum akcji. AVP to niestety zgon na całej linii, więc dorzucam i swoją reckę do długiej litanii narzekań.

Przede wszystkim warsztat – film (jak niejednokrotnie wytykałem poprzednim dziełom Paula W.S. Andersona) jest nakręcony i zmontowany tragicznie. Sceny zupełnie chaotycznej siekaniny przeplatają się z nudnym snuciem się korytarzami. Niezła nawet muzyka jest powtykana zupełnie przypadkowo i właściwie nie wpływa na budowanie jakiejkolwiek atmosfery filmu. Jedynym elementem wspomagającym orientację widza w topografii wydarzeń jest co chwila wyświetlana 3D mapa piramidy, która po zaliczeniu Residenta 2 wywoływała u mnie tylko ataki śmiechu.

W tym momencie zasłabłem w kinie

Po drugie dramatyzm i aktorstwo. Film absolutnie nie tworzy żadnego nastroju, dialogi są odczytywane z kartki, a nie odgrywane (najlepszy przykład – dialog o chorobie Weylanda toczony w drzwiach ciągnika). O ile wiem, w Aliens też grali raczej nie-wybitni aktorzy, jednak udało się im się oddać wrażenie realizmu i naturalności sytuacji. W AVP wszyscy aktorzy i reżyser co chwila przypominają widzowi, że to wszystko to tylko taka umowna zabawa. Wszechpanuje plastikowe aktorstwo rodem z najbardziej tępych seriali, dość typowe dla filmów kręconych w USA przez cudzoziemców (Emmerich, Jeunet). Dialogi nie tylko są dennie wygłaszane, są też dennie napisane – bez pomysłu, dostosowane ściśle do percepcji nastolatków, które są zapewne docelową widownią filmu. Nie muszę oczywiście dodawać, że po jakiejkolwiek atmosferze zagrożenia i suspensu znanej z obu cykli filmowych nie został tu nawet ślad.

Wprowadzenie postaci i generalnie zawiązanie akcji odbywa się zdawkowo, bez jakiejkolwiek struktury, spójności, czy zaplanowania kolejnych scen. Widać, że scenariusz pędzi na złamanie karku ku starciu w piramidzie. Pomijam, że widzowi oszczędza się jakiegokolwiek wprowadzenia w temat Obcych i Predatorów, zakładając, że doskonale wie co i jak. Umieszczenie filmu na Antarktydzie przydaje jeszcze bardziej wrażenia sztuczności – patrząc na jakikolwiek „plener” czy „jaskinie” jedyne co mogłem pomyśleć to „magazyn w Pradze, magazyn w Pradze”. Oba gatunki wprowadzone są od niechcenia, bez żadnego wrażenia. Szczególnie widoczne jest tu pierwsze pokazanie Królowej – przy dobrej reżyserii ta scena mogła by być mega mocna, w obecnej formie jest mega banalna.

Jeden z nielicznych dobrych obrazków w AVP

Kolejny zatem temat to Alieny i Predatorzy i zachowanie ich dorobku filmowego. Film mocno stoi obiema nogami w obszarze najmniej wymagającego kina popcornowego, oszczędzając widzowi jakiejkolwiek (choćby najprymitywniejszej) refleksji nad naturą obu gatunków. Schrzanić Obcego nie jest problem, ale żeby Predatora? Film z tego cyklu ma tak prostą i łatwą do odwzorowania formułę, która powinna wyjść za każdym razem – udało się to dwóm zielonym (wówczas) reżyserom. Niestety formułę tę trzeba najpierw zauważyć i zrozumieć, a nie pisać swoja, lepszą. Predatorzy w AVP kompletnie nie przystają do tych znanych z poprzednich filmów. Ich zachowanie, wygląd, sprzęt, przedstawienie – wszystko jest totalnie obok – dla mnie, jako wybitnego znawcy cyklu, są to zupełnie nowe postacie. Jak na fetyszystyczne uwielbienie okazywane przez reżysera i kamerzystę AVP, Anderson wykazuje się dziwnie szczątkowym zrozumieniem Predatorów i tego, co czyniło je atrakcyjnymi na ekranie. O dziwo Alieny wypadają tu nieco lepiej – ale chyba głównie dlatego, że powielają po prostu znane już zachowania, bez zbytniego kombinowania – może poza zbyt komiksowym (kinetycznym?) przedstawieniem ich w kilku momentach.. Królowa Obcych jest jednym z nielicznych prawidłowo wykonanych elementów filmu, jednak jej wątek, podobnie zresztą jak wszystkie inne, potraktowany jest zdawkowo i na „odwal się”.

Przekrój Aliena

AVP nasycony jest żenującymi nawiązaniami do wcześniejszych filmów – nie logicznymi, nie fabularnymi, ale utwierdzającymi widza w sztuczności tego marginesowego dopisku do sagi Obcego. Prawie widzę Andersona podskakującego i pokazującego rozpaczliwie palcem – „Widzicie? Widzicie? Tak jak w orygniale! Tak samo!”

Nie zaczynam nawet komentować samych założeń filmu i bzdur logicznych, których w stek w tym obrazie przerasta nawet piramidę trzech cywilizacji – od tego są specjalne strony intenetowe.

Anderson niestety nie podołał jako reżyser komercyjny pierwszej klasy. Nie podołał organizacyjnie (opóźnienia i problemy przy montażu ostatecznej wersji filmu), asertywnie (pozwalając na znaczące ingerencje producentów), nie był też w stanie zebrać wartościowej obsady – choćby nieznanej. Oczywiście nie podołał też rzemieślniczo i artystycznie – zamiast jechać nawet na utartych schematach kina akcji postanowił wymyślić swoje. PWSA to niestety prosty Brytol, któremu marzy się chyba bycie drugim (a właściwie trzecim) Scottem. Jeżeli nad tym dziełem życia faktycznie pracował 9 lat (jak zeznaje w wywiadach), to pogratulować mu trafionego zawodu – może raczej powinien się zająć turlaniem pyz.

Pojechałem po tym filmiku zdrowo – i to nie dlatego, że napalałem się niego, a dostałem szajs, albowiem gdy dowiedziałem się, kto jest reżyserem AVP, zacząłem się spodziewać dokładnie tego, co teraz zobaczyłem. Nie wkurzam się też dlatego, że koleś zmieszał z nawozem dwie dobre serie filmowe (w takim wypadku mógłbym traktować film jako folklor, a nie pełnoprawną część sagi – jak robię np. z Alienem 3 i 4 albo RoboCopem 3). Dostaję jednak szału, ponieważ koleś miał czelność próbować postawić się na tej samej półce, co prawdziwi Filmowcy – reżyserzy-rzemieślnicy najwyższej klasy. Z totalną arogancją postanowił zrobić film po swojemu.

I niestety nie jestem w stanie powiedzieć, który z filmów widzianych tego wieczoru jest gorszy. RE2 pozbawiony akcji i fabuły, czy nudny i męczący AVP.

Poprzednie AVP Story:
AVP od kuchni
Streszczenie pewnej książeczki…

Komenty FB

komentarzy