Draconus

W roku 1988 poprzedniego wieku firma Cognito siłami Iana Copelanda i Michaela Owensa, napisała na Atari platformówkę Draconus. Gra, dzięki nieśmiertelnej muzie Adama Gilmore’a (podobizna poniżej), świetnej jak na tamte czasy grafice i fabularnym blubrom fantasy przeszła do legendy.

Draconus, przy odrobinie szczęścia, ładował się z magneta przez około 20 minut i na samym początku zabijał tytułową muzą. Pozwoliłem sobie dołączyć wersję midi oraz dwa covery w mp3 (jeden i drugi). Co ciekawe, jej autor Adam Gilmore przyznaje, że pierwotnie muza przeznaczona była pod grę firmy Activision – Corporation. Goście od Draconusa usłyszeli ją wcześniej i namówili autora by do Corporation napisał coś innego, a tę dedykował Draconusowi. Udało się.

Draconusa na Atari, C-64 i gumiaka wydało Zeppelin Games. Ciekawostką jest, że firma znana wcześniej z niezłego Zybexa, kupiła parę lat później licencje na polskie gierki takie jak Fred czy Misja (oba tytuły zostały przetłumaczone, podrasowane graficznie i uproszczone). Nie jestem też pewien, czy nie sprzedała części kodu lub licencji autorom Mieczy Waldgira (to zasłyszana plota). Po latach Zeppelin Games przekształcił się w Eutechnyx Limited, stając się na Wyspach liderem w branży growej. Wcześniej romansowali z Segą, Nintendo i Sony PlayStation. Tylko w okresie 1987 – 1990 wydali ponad 250 gier!

Wracając do gry, opowiadała ona o wyprawie upadłego króla – Draconusa do podziemi, bodajże własnego zamku. Gdzieś tam znajdowały się cztery magiczne przedmioty, dzięki którym miał szansę pokonać uber-smoka Serekosa. Bestia ta zawładnęła krainą Draconusa, przejęła tron, gwałciła młode smoczyce i na bank robiła dużo złego. Do najważniejszych artefaktów należały:
– Dragon’s Eye: przenikanie przez magiczne ściany;
– Morph Helix: umożliwiał przemianę w Draconewta, pływającego wodnego jaszczura;
– Shield of Grome: tarcza piekielnego wojownika, dzięki niej Draconus mógł upadać z dużych wysokości i tracił mniej sił w starciach z sługusami Serekosa;
– Staff of Findol : jedyna broń mogąca zabić Serekosa.

Marny koniec Serekosa:

Podziemia, jak na 8-bitowe Atari, były przeogromne (prawie 100 komnat!) a poziom trudności bardzo wysoki. Wszędzie platformy, przeszkadzajki i inne niebezpieczne świństwa. Co gorsza, niektóre stwory były nieśmiertelne i trzeba było kombinować, by je minąć. Draconus potrafił ziać ogniem, ale co z tego jak liczba fireballi została ograniczona. Po czasie ktoś odkrył, że utrata życia podczas zamiany Draconusa w Draconewta dawała nieśmiertelność; przynajmniej do momentu znalezienia kolejnego artefaktu. Trik ten był dość skomplikowany ale niejeden próbował – bardziej wtajemniczeni wiedzieli, że kombinacja FIRE oraz klawiszy SELECT + START + OPTION działała tak samo.

Draconus był tak popularny, że powstały 3(!) nieoficjalne kontynuacje autorstwa niejakiego Sergio Boassiego. Generalnie słabizny (hołdujące zasadzie „angielska język – trudna język” – Cmdr JJA).

Na koniec jeszcze smutny fakt. Wersja na Atari, w porównaniu do swojego odpowiednika z C-64, została chamsko pocięta. Wywalono animowane, conanowskie zakończenie, planszę najlepszych wyników oraz początkowe przedstawienie magicznych artefaktów, gorsza była również grafika. Za to każdy napotkany Atarowiec zapierać się będzie, że muza była lepsza.

Komenty FB

komentarzy