Polski widz Twój wróg

Nie od dziś wiadomo, że żyjemy w dziwnym kraju. O ile w otoczeniu każdego z nas znajdują się w miarę normalni ludzie o zbliżonych zapatrywaniach na świat, o tyle niestety gdzieś na zewnątrz roi się od „onych”, którzy mają poglądy bardzo dziwaczne. I z jakiegoś powodu stanowią większość.

Potwierdzeniem tej tezy są wyniki badań opinii Polaków o polskim kinie przygotowane przez RMF. Jak się okazuje, o dziwo ktoś jeszcze na to polskie kino chodzi i był w stanie wyartykułować swoje zdanie. A zdanie to jest zaiste ciekawe. Badania są dość stare, ale wątpię czy przez rok sytuacja w społeczeństwie jakoś specjalnie się zmieniła w omawianym temacie.

Zdaję sobie sprawę, że przedstawiony poniżej komentarz może się wydać wielu osobom kontrowersyjny – jednak trudno. Polskiego kina nie znoszę i nie przyjmuję do wiadomości żadnych pozytywów na jego temat.

Wykres nr 1 nie jest jeszcze taki zły. Jak się okazuje, największy odsetek naszego społeczeństwa najbardziej lubi napawać się produkcjami made in USA. Jednak aż 37% preferuje polskie szmatławce. Dziwnym trafem rozkład dwóch pierwszych pozycji jest niemal identyczny jak popularność PO i PiS w ostatnich wyborach – może przy następnej edycji badań RMF pokusi się o korelację…

Wykres drugi już przeraża… Jak kurna RACZEJ TAK??? W którym miejscu? W miejscu scenariusza, których w Polsce prawie nikt nie umie pisać? W miejscu obsady, w której przewija się pięć tych samych nazwisk aktorów z Bożej łaski? Czy może w miejscu reżyserii, która się nadaje wyłącznie do teatru telewizji? A może w miejscu zdjęć, które pokazują dużo i fajnie, tylko nie to co trzeba?

Na następnym wykresie jest trochę lepiej, ale to żadna rewelacja, bo Miś się każdemu podoba. Takie ramoty to nawet ja czasem oglądam:

Dwa kolejne wykresiki to już absolutne kuriozum. Przypomniał mi się od razu mega buc, którego widziałem kiedyś przy kasie – otrzymane w pracy wejściówki na Casino Royale wymieniał na… bilety na Świadka koronnego. Ciekawe, czy w sklepie też wymienia szampana na denaturat? Tym niemniej to prawda – z jakiegoś powodu ludzie jeszcze chodzą na polskie filmy.

A jeśli chodzi o ceny biletów na polskie filmy – pomijam sensowność samej koncepcji różnicowania cen, ale jak dla mnie rodzime arcydzieła mogą być nawet za darmo… W sumie jest moralnie naganne zmuszanie ludzi do płacenia za ich oglądanie. Pamiętajmy, że trabanty też są właściwie tańsze od BMW.

I tą metodą dotarliśmy do dwóch ostatnich wykresów, które w skrócie można podpisać jako „Buraka portret własny”. Dzięki takim zestawieniom jak poniższe może już niedługo wszyscy wypuszczani ze szkół młodzi analfabeci w ogóle nie będą musieli wytężać się czytając napisy – po prostu wszystko będzie się dubbingować.

Dzięki cudom dubbingu każdy już film – od dramatu po komedię romantyczną będzie brzmiał jak Shrek, bo polscy aktorzy nie umieją dubbingować ról inaczej niż w nadekspresywny sposób typowy dla bajek. Nie będzie już potrzeby w recenzjach odnosić się do kreacji aktorskich, bo ich wokalna połowa zostanie zagarnięta przez przypadkowych wyrobników studiów nagrań. Znajdziemy się w takiej sytuacji jak Niemcy, którzy (po latach naszego nabijania się z nich) odkryli, że na DVD amerykańscy aktorzy tak naprawdę nie mówią po niemiecku.

No i to właśnie portret polskiego widza, któremu tak naprawdę wystarczy, żeby na ekranie coś się ruszało, ktoś powiedział czasem „kurwa” i były fajne dupy. Widza, którego wysoka znajomość języków obcych siłą rzeczy spycha do sympatii w stronę polskich arcydzieł i dubbingu. Niezbyt wymagającego widza, któremu nie przeszkadza tłumaczenie wyszykowane przez dzieci z podstawówki, nie mające pojęcia o języku nie tylko obcym, ale i polskim. Widza, który lubi oglądać programy 4:3 rozciągnięte na plazmie do 16:9, bo polskie stacje TV nie uznają za stosowne informować o takich niuansach.

Z tego powodu będziemy jeszcze wiele lat oglądać polskie kino, którego dwa nurty – doliny produkowane na jeden weekend do kina i żałosne podróby produkcji USA uchodzą u nas za sztukę. Kina, którego najwybitniejsze przejawy artystycznie ledwie sięgają do pięt masowemu kinu akcji USA.

Te wynurzenia nie są bynajmniej przejawem mojej ślepej miłości do kina amerykańskiego, tym niemniej fakt jest faktem – sprawnie wyszkoleni amerykańscy rzemieślnicy artystyczne motywy polskiego kina poznają w szkołach i bynajmniej nie uznają ich za sztukę. Na 10 tytułów masowej pulpy znajdzie się tu jeden tytuł dobry, o którego poziomie artystycznym polscy Panowie Reżyserowie mogą co najwyżej pomarzyć… I nie chodzi tu o jakąś szczególną moją awersję i nastawienie w stylu „złe, bo polskie”. To zupełnie obiektywne wrażenie – kinematografia polska, tak samo jak np. niemiecka, jest zupełnie niezdolna do wygenerowania jakiegokolwiek wartego uwagi dzieła. Te wybitne są na tle świata co najwyżej średnie.

O ile takie np. kino brytyjskie, hiszpańskie czy nawet francuskie zdołało odnaleźć jakąś swoją popularną przeciwwagę dla produkcji USA, nie próbując kopać się z koniem, o tyle polscy twórcy nadal tworzą kopie najgorszego amerykańskiego chłamu w wersji dla bardzo, bardzo ubogich – materialnie i mentalnie. I nikt z polskich twórców, którzy nawet mieliby pewnie coś do ciekawego do powiedzenia, nie jest w stanie się wykazać i zaprezentować niczego nowego. Bo polski widz woli oglądać bluzgających policjantów, bryki i panny. Z dubbingiem.

Uff… Dobrze, że jest jeszcze paru filmowych snobów w tym kraju.

Komenty FB

komentarzy