Zybex

Po czteroodcinkowej przygodzie z Lucasfilmem nadszedł czas na lżejsze klimaty. Atarowski chillout rozpoczniemy od malutkiej, ale kozackiej gierki Zybex.

Powstała dość późno, bo w roku 1988 i była pierwszym tytułem angielskiej Zeppelin Games. Na liście płac wypada wymienić Briana Joblinga, Michaela Owensa i przede wszystkim autora muzyki Adama Gilmora (nieśmiertelny OST z Draconusa).

Mimo, że Zybex zalicza się do klasycznych shooterów, gdzie lecąc w prawo ekranu rozpizdrzamy w gwiezdny pył legiony przeciwników, to posiadał jakieś tam zarysy fabuły. Otóż nasz bohater aby wydostać się z kosmicznego więzienia musiał przebić się przez 16 silnie strzeżonych poziomów. Po pokonaniu pierwszego, kolejne 12 było do wyboru a pozostałe 3 odblokowywały się dopiero po zdobyciu odpowiedniej ilości kryształów.

Łatwo nie było ale sprawę ułatwiały co nieco takie rodzaje broni jak:
– Orbiter: podstawowa broń. Na ostatnim poziomie ulepszeń prawdopodobnie najsilniejsza.
– Rail-gun: największa moc ze wszystkich dostępnych broni. I przy okazji najwolniejsza.
– Pulse: jedne strzał = jeden impuls. Broń oddawała kolejny strzał dopiero w momencie gdy poprzedni trafił przeciwnika lub zniknął z ekranu. Duża moc.
– Wall: działała jak Pulse wyżej, tylko że zamiast pojedynczej wiązki waliła czymś na zasadzie… ściany.
– 3-Way: dość słabe ale strzelało w każdym kierunku.

Każdą z nich można było ulepszać, bodajże do 4 poziomu o znalezione moduły. Broń strzelała sama – FIRE zmieniał tylko jej rodzaj. W przypadku śmierci traciliśmy wszystkie ulepszenia obsługiwanej właśnie broni, więc na moment przed agonią wypadało błyskawicznie walnąć w FIRE i zmienić broń na jakąkolwiek inną.
Gierka sprawiała największą frajdę w trybie dla dwóch graczy. Był to jakby nie patrzeć czysty co-op, gdyż po podłączeniu drugiego joya mogliśmy wspólnie z kumplem anihilować przeciwnika. Ułatwiało to zresztą zabawę, bo ta do łatwych nie należała.

Zybex był fantastyczną strzelanką. Dynamiczną i wciągającą, a z uwagi na poziom trudności stanowiła przyjemne wyzwanie. No i ta muza Gilmora. Kolejny piękny klasyk – i może przemawia tu dawny sentyment – który broni się sam. No bronił. Dawno, dawno temu.

Muza:

Pierwszy level:

Finał:

Komenty FB

komentarzy